“Binnenwandelen en niet meer weggaan”

Samen aan tafel

‘Ik kwam eerst als naaste. Mijn vrouw ging zingen bij het koor en ik ging op vrijdagmiddag naar de Herensoos. Zo hadden we allebei onze eigen activiteiten. Maar we gingen ook wel samen. Eén keer in de maand naar ‘Samen aan tafel‘ voor een gezellige maaltijd. Of als er een muziekvoorstelling was. Na het overlijden van mijn vrouw bleef ik komen als nabestaande. Iemand vroeg me: “Jan, waarom kom je eigenlijk nog bij Viore, je aanleiding is nu toch weg?” Dat vond ik een harde vraag. Ik schoot vol. Als naaste, maar ook als nabestaande, had ik behoefte aan lotgenotencontact, aan mensen die begrijpen hoe het is als er kanker in je leven is. En ik voelde me thuis bij Viore. Je kunt altijd binnenwippen voor een kop koffie.’

Er toe doen

‘Ik zing in het koor op vrijdagochtend, daar krijg ik energie van, vind het fantastisch. En ik ging destijds iedere vrijdagmiddag naar de Herensoos. Op een gegeven moment was er een vacature voor gastvrouw/heer. Ik was er toch al elke vrijdag, dus ik dacht waarom niet? Nu ben ik dus ook vrijwilliger, om de week, als gastheer bij de Herensoos. En ik ben ook commissielid voor het koor, dan neem ik onder andere de betalingen van de bezoekers in ontvangst, om de gastvrouwen te ontlasten. Dat ik op deze manier de organisatie en de andere vrijwilligers kan ondersteunen, dat geeft me het gevoel dat ik ertoe doe. En als ik weer eens gewoon als bezoeker naar de Herensoos ga, dan zeg ík: “Doe mij nog maar een drankje!” Dan laat ik me heerlijk bedienen.’

Geintjes en een beetje dollen

‘Dat ik altijd vrolijk ben, nooit chagrijnig, is denk ik wel mijn kracht als gastheer. Ik ben makkelijk in de omgang en kan met iedereen wel een gesprek aanknopen. En ik hou wel van geintjes en een beetje dollen. Voor de kerstlunch een paar jaar terug hadden ze bedacht dat wij als koor zouden optreden. We kregen geen dresscode mee, maar ik had een verzoek gedaan aan de dames: of ze allemaal een jurk of rok wilden aandoen. Dat leek me wel zo feestelijk. Eén van hen zei toen: “Is goed, Jan, maar doe jij dan ook een rok aan?” Nou en toen ben ik naar zo’n kostuumverhuurbedrijf gegaan en kwam ik naar de uitvoering in een volledige Schotse outfit, met kilt. Daar stonden ze wel van te kijken. Dat vind ik leuk.’