Nabestaande en vrijwilliger
“Vaak bracht ik mijn vrouw naar Viore. Wanneer ik haar later op de ochtend weer ophaalde, at ik ook een kop soep mee en praatte ik met de andere deelnemers en gastvrouwen. Na het overlijden van mijn vrouw werd ik niet langer gezien als de ‘partner van’, maar werd ik door de deelnemers van de creatieve groep opgenomen, ook al deed ik niet mee. Iedere donderdag genoot ik van de kunstwerken en praatte ik bij onder het genot van een kop soep. Aangezien ik graag klus en het oude pand van Viore altijd wel wat onderhoud nodig had, voerde ik regelmatig klusjes uit. Uiteindelijk ben ik officieel toegetreden tot het gilde van vrijwillige klussers, met de kanttekening dat ik tijdens de zomermaanden niet beschikbaar ben omdat ik dan altijd naar mijn huis in Frankrijk ga. Dit bleek geen probleem te zijn.”
“Om mijn verlies een plek te geven, heb ik me aangesloten bij de nabestaandengroep die dat jaar van start ging. De gesprekken en contacten met de mensen in deze groep hebben me goed gedaan. Met enige aarzeling heb ik ook een paar keer de herensociëteit bezocht.”
Een rijker gevoel
“Toen Viore op zoek moest naar een andere locatie en er een geschikte locatie werd gevonden, was er veel werk te doen om het nieuwe gebouw het vertrouwde ‘Viore-gevoel’ te geven. Ik werd gevraagd om, samen met een andere vrijwilliger, als kluscoördinator te helpen bij het plannen en coördineren van deze verbouwing. Samen met een groot aantal vrijwilligers is dat heel goed gelukt! Ik heb deze periode met veel plezier beleefd. Deze klus voelde als een geschenk en heeft me enorm geholpen om mijn nieuwe status als nabestaande te accepteren en er vrede mee te hebben. Naar mijn gevoel ben ik er rijker van geworden, heb ik er vrienden en contacten aan overgehouden op wie ik kan rekenen als het even moeilijk is.”
“Als kluscoördinator houd ik me nu nog steeds met veel plezier, samen met nog een aantal andere handige vrijwilligers, bezig met het onderhoud en eventuele veranderingen en verbeteringen van het pand.”