‘Het was meteen raak,’ vertelt vrijwilliger Wouter (1951) over de allereerste keer dat hij bij Viore binnenkwam. Dat was nog in het oude gebouw, maar in het nieuwe ervaart hij precies hetzelfde. ‘Het straalt warmte uit. Het gaf me een goed gevoel. Er volgde een gesprek met de toenmalige directeur, en eigenlijk heb ik toen mijn hart verpand aan Viore.’