“Je geen patiënt voelen”

In de maanden voor die diagnose was geheel onverwacht haar moeder overleden en was ze bevallen van haar vierde kind. ‘Ik herinner me nog dat ik in de wachtkamer zat en met mijn beste vriendin appte: “Wat gek he, dat van de ene op de andere minuut je hele leven op zijn kop kan staan.” Ik was me altijd heel bewust van hoe gelukkig en gezond wij waren. Opeens was alles anders.’

Een goede zet

‘Zes weken na de diagnose startte ik met chemo- en immunotherapie. Ik volgde een oncologisch fysiotherapie traject via de stichting Tegenkracht om fitter de chemo door te komen. In die groep zat ook Kirsten. Zij vertelde me dat ze altijd naar Mary ging, de oncologisch schoonheidsspecialist bij Viore. In die tijd waren mijn wimpers en wenkbrauwen weg door de chemo, dus het leek me wel fijn om daarvoor naar een schoonheidsspecialist te gaan. Dat zij gespecialiseerd was in oncologie sprak me aan. Nu kom ik elke 2-3 maanden bij Mary.

Sinds de oncofysio stopte zag ik Kirsten eigenlijk niet meer. Mary heeft geregeld dat onze afspraken na elkaar plaatsvonden. Ze had in het kamertje naast haar behandelkamer kaarsjes aangestoken en koffie klaar gezet, zodat we even konden bijpraten. Het was leuk en fijn om elkaar weer te spreken. We hadden eigenlijk tijd te kort, dus het bleek een goede set van Mary. Onze volgende afspraken heeft ze ook weer na elkaar gepland.’

Rustmomenten

‘Ik heb de chemotherapie, de operatie en de bestralingen eigenlijk goed doorstaan. Tijdens de chemo was ik nauwelijks misselijk. Ik krijg nog steeds immunotherapie; daarvoor komt er elke drie weken een uurtje een verpleegkundige langs. Dat is heel fijn, daardoor voel ik me minder patiënt. Ik heb mijn opleiding afgerond en werk weer volop. Verder blijft het allemaal wel heel onzeker. Ik probeer dat te relativeren. Niemand weet hoe het zal lopen.

Als ik bij Viore binnenkom zijn er altijd die vriendelijk lachende mensen. Ik voel me daar echt gezien. Het voelt heel gelijkwaardig, niet als patiënt. Iedereen heeft zijn eigen verhaal; ik heb niet zo’n behoefte om bezig te zijn met ziekte, met lotgenotencontact, en dat is ook oké. De yoga bij Viore zou ik nog wel eens willen doen, maar het is een kwestie van tijd en prioriteit. Mijn leven is best vol en druk, het bezoek aan Mary is echt een rustmomentje. Tijdens de behandeling kletsen we wat, maar bij de massage zijn we meestal stil. Na de massage gaat Mary altijd tien minuten weg. Dat is voor mij echt een bezinningsmoment. Daarna voel ik me weer opgeladen.’