“Geen centrum, maar huiskamer. Ik ben nooit meer weggegaan”

‘Ik wist niet wat ik kon verwachten van een centrum voor leven met en na kanker. Wat mij over de drempel hielp was de gedachte dat ik altijd kon besluiten om niet weer te komen. De eerste keer leidde gastheer Stef mij rond. Hij had zelf ook kanker. Dat eerste bezoek was tijdens de herensoos. Daar werd een borreltje gedronken, er werd gelachen en piano gespeeld. Het voelde als een huiskamer. Ik ben nooit meer weggegaan.’

De gemeenschappelijke deler

‘Je ontmoet bij Viore mensen die je in het dagelijks leven niet zou ontmoeten, maar waarmee je een gemeenschappelijke deler hebt. Ik heb veel gesprekken gehad met een andere man die, net als ik, prostaatkanker had. Hij een jaar eerder, hij was mijn voorland. Ik hoorde hoe hij zijn keuzes maakte en dat hielp mij in het maken van mijn eigen keuzes. Ook al waren dat andere keuzes.

Het voelt goed om andere ervaringen te horen, want iedereen gaat er anders mee om. Je kunt namelijk wel op een eenzame route terechtkomen. In de wereld van gezonde mensen ben je soms de enige die zulke keuzes moet maken. De gesprekken gaven mij vertrouwen in de weg die ik koos. Hier zit ik in een groep mensen die hetzelfde meemaken. Zij vormen een meetlat waar ik mijn eigen kwaliteit van leven aan kan meten. Nu weet ik: ik doe het niet slecht. Dat weet ik omdat ik mijn lat naast die van hun kan leggen.’

Het respect is heel hoog

‘In het begin kwam ik vaker bij Viore. Kijk, negen jaar geleden stond ik met één been in het graf. Nu lééf ik. Ik ben hartstikke druk, met dingen die ik leuk vind, zoals het bouwen en verbouwen van boten. Door het vele werk kom ik niet regelmatig en soms schuif ik later aan. Maar op de herensoos, de laatste vrijdag van de maand, probeer ik erbij te zijn. Dan hebben we een mannengesprek, gaan we met elkaar de diepte in. Ik ben de meest alternatieve van het stel heren, door mijn spiritualiteit en leefwijze, maar het respect voor elkaar is heel hoog. Iedereen is eigenlijk soldaat. In je lijf woedt een oorlog en ieder knokt op zijn eigen manier om te winnen. De uitkomst weten we niet. Het is goed om andermans traject van dichtbij mee te maken. Ook het einde. Dat heeft mij sterk gemaakt.

Tijdens de gesprekken kan je je mooi spiegelen aan elkaar. De emoties, de route, de keuzes. Dan kan ik ook mijn verhaal kwijt. Dat wil ik graag delen, want ik heb een andere route gekozen dan de meeste anderen. En het gaat goed met me!’